Od jakiegoś czasu czuję się w Danii, jak pod koniec komuny w Polsce albo w czasach transformacji. Jak się przywoziło coś z NRD albo Czechosłowacji, czego w Polsce nie było i się szło na rynek to sprzedać. Nienawidziłam tego, ale musiałam, bo nie wypadało, żeby mama - polonistka w lokalnej szkole średniej - stała na rynku z sokownikiem albo z ubrankami dla niemowlaków.
Od początku sezonu turystycznego w Aarhus w tym roku było jasne, że powrócę na chwilę do tego epizodu w mojej karierze, bo jakoś nasze pamiątki musimy sprzedać. Lokalna organizacja turystyczna VisitAarhus zaoferowała użyczyć nam powierzchnię w swoim kontenerze, gdzie mieści się Informacja Turystyczna aż dwukrotnie, kiedy miasto odwiedziły wielkie rejsowe statki, na chwilę zatem trzeba było wcielić się w wesołego i przyjaznego, ale nie nachalnego sklepikarza.
Możecie zapytać czemu Informacja Turystyczna jest w takim miejscu i na dodatek w kontenerze? Cóż, mi się pozostaje tylko cieszyć, że w ogóle jest, choć w tym kontenerze przebywa tylko w sezonie rejsowym, czyli od czerwca do września, w strefie powitalnej na nadbrzeżu. Konkretnie jest to 26 dni w tym roku. Poza nimi, Informacja Turystyczna w Aarhus jest tylko wirtualna, co im będą jacyś turyści głowę zawracać! Niech sobie ściągną aplikację na smartfona. Zatem możliwość sprzedaży w kontenerze była dla nas nęcąca, tym bardziej, że na początku VisitAarhus nam jej odmówiło, ale po zażaleniu u lokalnego polityka i jej interwencji, się łaskawie zgodziło na testową sprzedaż dwa razy (na 26 statków, ale zawsze!). Potem się okazało, że mogłyśmy tam być od popołudnia, nie od rana (czyli nie cały dzień), kiedy przypłynął statek, ale to szczegół. W tzw. praniu okazało się też, że jak jest gorąco na zewnątrz, to w kontenerze jest sauna i nie ma czym oddychać, albo, że jak turyści widzą, że na zewnątrz pod namiotami jest targ z rękodziełem, biżuterią i innymi manualnie wykonanymi przedmiotami to przegapiają sklep z pamiątkami w kontenerze, który stoi do targu plecami.
Pytacie, czemu nie sprzedawałyśmy pamiątek na tym targu? Nie miałyśmy zgody stowarzyszenia, które ten handel tam prowadzi od zawsze, czyli zapewne od czasów Wikingów. I tu w zasadzie leży ten słynny pies pogrzebany. Bo nawet jak jakąś zgodę dostałyśmy, to ją uzyskiwałyśmy po setkach mejli, spotkań, polowania na wpływowe osoby. I po miesiącach takich zabiegów.
Przed samym sezonem też się okazało, że dostałyśmy zgodę na sprzedaż uliczną z pojazdu. Pojazdem tym jest rower z przyczepką dostawczą, czyli coś w stylu składanego łóżka na chodniku. Zgoda jest na dwa lata. Za ustawową ilość koron duńskich. Kupiłyśmy przyczepkę. Prezes firmy wykonał blat, który się na niej montuje, tak żeby można było pokazać asortyment. Też się cieszyłyśmy z tego sukcesu, bo nawet można powiedzieć, że jesteśmy matkami tej opcji dla sprzedaży pamiątek w Aarhus. Od zeszłej jesieni za tym chodziłyśmy i pisałyśmy do ratusza, do działu techniczno-środowiskowego i do tych, co rządzą miastem. Bo do tej pory ta forma sprzedaży była zarezerwowana dla napojów i przekąsek. Więc jakby nie spojrzeć, następny sukces!
Znowu, w tzw. praniu okazało się, że sprzedaż z przyczepki rowerowej w Danii to wyzwanie i czasem walka z wiatrakami. Pierwszym wiatrakiem są ograniczenia w samej licencji na sprzedaż, a konkretnie mapa miasta, pokazująca gdzie można stać. Otóż stać można tam, gdzie nie ma turystów. Miejsca popularne dla turystów, np. cały deptak, przy dworcu, przy ratuszu i muzeach, Dzielnica Łacińska są zabronione. Aż dziw, że plac przed katedrą czy miejsce przy DOKK1 są dozwolone. Dlatego stoimy głównie na tym pierwszym.
Następny wiatrak to reakcje turystów. W tym roku to są głównie Hiszpanie, Włosi, Francuzi. Sprzedaż z roweru to dla nich temat na zdjęcie, coś śmiesznego, nawet z nami pozują. Wątpią, czy to w ogóle legalne. Niemcy zdają się szukać właściwego punktu informacji turystycznej, bo w Niemczech w każdym pipidówku takowy punkt jest, razem ze sklepem pamiątkarskim. Zatem też nie traktują nas poważnie. Ostatnia grupa to Duńczycy, głównie z Aarhus, którzy taką sprzedaż traktują normalnie, podchodzą odważnie, mówią, że czytali o nas artykuł, że popierają i w ogóle to pøj pøj (good luck) - tylko w porównaniu z pierwszymi grupami raczej nic nie kupują, raczej wezmą ulotkę, bo jak mówią: ‘My, Duńczycy nie kupujemy pamiątek z Danii, a w ogóle to jesteśmy z Aarhus’. Tak, że tego, jak mawia Agnieszka.
Ostatni wiatrak to pogoda. Lato do Danii na razie zawitało na początku czerwca (ciepłe dni, że sandałki można było założyć, ludzie chodzili na plażę, w ciepłe wieczory można było posiedzieć na balkonie). Potem, czyli od połowy czerwca było już tylko na przemian deszczowo, wietrznie, albo deszczowo i wietrznie. W takiej pogodzie sprzedaż na chodniku to koszmar. Albo zwiewa wszystko ze stoliczka, albo pada na asortyment, albo jedno i drugie. Więc cały czas trzeba się czaić i w razie deszczu wszystko zakrywać, albo zwiewać do pasażu.
No i jeszcze to, że większość czasu trzeba tym wszystkim zarządzać samotnie. Koleżanka wspólniczka albo zajęta, albo na wakacjach z rodziną (lipiec to przerwa w duńskich szkołach), więc trzeba prosić znajomych, żeby przyszli popilnować przyczepki i wtedy skoczyć do toalety w katedrze albo po kawę do 7/11.
Są też pozytywy. Pamiątki sprzedajemy. Ktoś o nas napisał artykuł widząc nas pod katedrą. Sklepy, np. duża księgarnia zrobiła w końcu zamówienie, bo turyści byli niezadowoleni, że im wciskają pamiątki z Kopenhagi albo ogólnie-duńskie. Rozdajemy ulotki. Widzą nas. Jakby nie było stajemy się częścią Aarhus. Na pohybel tym, co nam kłody pod nogi rzucają. Albo piasek w oczy. Jak mawia Młynarski: robimy swoje. A że wszystko tu idzie powoli? No cóż, tak już mają w Danii. Przyzwyczaiłyśmy się.
