A tymczasem w Danii...

Pamiętam, jakie wrażenie zrobił na mnie kiedyś wiersz Wisławy Szymborskiej ‘Terrorysta, on patrzy’ z 1976 roku (http://forum.mlingua.pl/archive/index.php/t-19362.html). Sytuacja opisana w wierszu - podłożenie bomby w publicznym miejscu i zabicie przypadkowych ludzi była jak z koszmarnego snu.

Ale po 11 września 2001 stała się rzeczywistością. Madryt. Londyn. Filmy na Twitterze z egzekucji porwanych obywateli Zachodu, a ostatnio 21 Egipcjan zamieszczane przez zwolenników Państwa Islamskiego. Paryż. Kopenhaga. Taka jest nasza codzienność. Coraz bardziej oswojona.

Już nie jesteśmy bezpieczni, ani w domu, ani za granicą. Ryzykiem jest pójście do sklepu, kina, teatru, na czyjąś uroczystość religijną, podróżowanie po Europie i poza Europę. Nagle staliśmy się dla innych wrogiem. Wystarczy, że reprezentujemy inną religię (nieważne, iż niezbyt żarliwie) albo poglądy.

(fot.: Ukendt Aarhus - wiec w Aarhus 16 lutego 2015)

Również Dania w ubiegły weekend (14 lutego) przeżyła szok. W stolicy ten sam napastnik najpierw ostrzelał Dom Kultury, w którym odbywał się wieczór o wolności słowa i ranił śmiertelnie jedną osobę, a po kilku godzinach próbował wtargnąć do synagogi, gdzie odbywała się uroczystość Bat Mitzvah i zabił ochroniarza. Po następnych godzinach został namierzony i zabity przez policję. W niedzielę Dania przeżyła następny szok, kiedy na miejscu zabicia terrorysty pojawiły się kwiaty (szybko usunięte) i wyrazy poparcia dla zamachowca. W poniedziałek wszystkie duże miasta zorganizowały wiece upamiętniające zabitych przez zamachowca, albo akcje ‘Przytul policjanta’ w geście podziękowania i solidarności dla policji.

Ale jedno jest pewne. Dania już nie będzie spać spokojnie.

Inni też nie. Nie tylko z powodu strachu przed radykalnymi islamistami. Wystarczy tzw. wojna hybrydowa, gdzie niezidentyfikowane (sic!) ugrupowania zajmują terytorium sąsiedniego państwa i zrównując wszystko z ziemią z pomocą ciężkiego sprzętu udają, że ich tam nie ma. Od roku ich tam nie ma. Bo wystarczy rok, żeby się przyzwyczaić, żeby oswoić sytuację i wykonywać gesty zamiast czynów. Europa, ona patrzy.

——————————————

KRAM EN BETJENT ELLER LANDSKABET EFTER SLAGET

Jeg husker, hvor rystet jeg engang var over et digt af Wisława Szymborska 'Terroristen, han ser på' fra 1976 (http://forum.mlingua.pl/archive/index.php/t-19362.html - via linket på polsk/engelsk). Situationen, der beskrives i digtet - en bombe på et offentligt sted som dræber tilfældige mennesker - var som et mareridt.

Men efter 11. september 2001 blev det en realitet. Madrid. London. Videoer på Youtube med henrettelsen af ​​kidnappede vesterlændinge eller for nyligt 21 egyptere; det hele udgivet af tilhængere af den Islamiske Stat. Paris. København. Dette er vores hverdag. Bare mere og mere normalt.

Vi er ikke længere sikre, hverken hjemme eller i udlandet. Der er risiko ved at gå på indkøb, i biografen, i teateret, til nogens religiøse ceremoni, rejse i Europa og udenfor Europa. Pludselig blev vi den andens fjende. Bare pga. en anden religion (uanset hvor meget vi tror eller ej) eller pga. synspunkter.

Danmark var også i chok sidste weekend (14. februar). I hovedstaten affyrede en angriber først skud mod et Kulturhus, hvor der var en forelæsning og diskussion om ytringsfrihed og sårede én person dødeligt. Efter et par timer forsøgte han at bryde ind i en synagoge, hvor en ceremoni for Bat Mitzvah blev holdt og dræbte en dørvagt. Efter endnu en time blev han opsporet og dræbt af politiet. I søndags oplevede Danmark et andet chok, da der på stedet, hvor terroristen blev dræbt, dukkede blomster op (og hurtigt blev fjernet) og der blev udtrykt støtte til ham. I mandags organiserede alle de store byer demonstrationer, som mindes dem terroristen dræbte, og der var en kampagne for ‘Kram en betjent’ som en gestus af tak til og solidaritet med politiet.

Men én ting er sikkert. Danmark vil ikke længere sove roligt.

Andre vil heller ikke. Ikke kun på grund af frygt for radikale islamister. Men pga såkaldt hybrid-krig, hvor uidentificerede (ja ja…. ) grupper kan besætte et territorium af sit naboland, og ødelægge alt på jorden ved hjælp af tunge våben. samtidig med at lade som om at de ikke vil blive der. Det har så varet et år. Fordi et år er nok til at vænne sig til at situationen er normal, og fordi at for nogen er det at gøre fagter vigtigere end udføre handlinger. Europa, hun ser på.